Pairing : Prince!Spock /SleepyPrince!James T. Kirk
Type: AU Fanfiction
*แฟนฟิคนี้แต่งเพื่อความบังเทิงของเจ้าของบล็อกเท่านนั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องกับภาพยนต์ บุคลจริง เหตุการณ์จริง สถานที่ใดๆทั้งสิ้น
***************************************************************
Chapter 2
เมื่อนานมาแล้ว
” เมื่อองค์ชายอายุยี่สิบห้าชันษา เขาจะโดนเครื่องปั่นฝ้ายตำนิ้วแล้วตาย!! ” อีวีลคิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย แม่ของผมได้แต่กอดผมไว้
” ไม่น่ะ!! ” ไพร์คเดินมาหาผม เขาร่ายคาถาอะไรบางอย่างกับผม แล้วเดินไปหาอีวิลคิง พวกเขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน ไพร์คพูดขึ้น
” ฉันเปลี่ยนให้เขาหลับใหล เขาจะฟื้นได้ด้วยจุมพิตจากรักแท้ ” อีวิลคิงกระตุกยิ้ม แล้วพูด
” ชักอยากรู้แล้วว่าใครจะถอนคำสาปให้องค์ชายได้กัน ฮ่าๆ ” เขาหันมาจูงแคโรล ราชธิดาโดยชอบธรรมของเขา
” กลับกัน แคล ” เขาดีดนิ้ว และหายไปทั้งคู่ หลายปีผ่านไปผมอายุได้ยี่สิบห้าปี พ่อกับแม่ผมเริ่มกังวลขึ้นเรื่อยๆ ใช่วันนี้คำสาปจะเริ่มขึ้น แต่ผมก็ไม่สน ตรงกันข้ามผมไม่เชื่อด้วยซ้ำ แต่ทว่ามันก็เกิดจนได้ ใช่ ด้วยความไม่รู้ของผม ผมเดินไปที่หอคอย แล้วไปเจอลุงแก่กำลังขนเครื่องปั่นฝ้าย ผมเลยไปช่วย ทันทีมือผมไปแตะเข็ม ลุงแก่คนนั้นก็คือร่างเดิม เขาคืออีวิลคิง!! ผมแทบไม่รู้สึกตัวเลยหลังจากนั้น แต่ทว่ามีคนปลุกผมจากคำสาป ใช่ครับ ไพร์คบอกว่าคำสาปนี้จะถอนได้เมื่อผมได้จุมพิตจากรักแท้ เขาคืสป็อค เจ้าชายจากเมืองวัลแคน คืนนั้นหลังจากที่พ่อและแม่ของผมได้จัดงานฉลองกัน ฝันร้ายได้มาเยือนเราอีกครั้ง
” อีวิลคิง เจ้ามาทำไม!? ” พ่อผมถาม อีวิลหันมามองที่พ่อผม เขาหัวเราะ
” แหม่ ข้าจะมางานอภิเษกสมรสขององค์ชายไม่ได้หรือไง สหายเก่าข้า ” เขาหันมามองที่ผมกับสป็อค
” แค่จะประกาศอะไรบ้างอย่างน่ะ ” พ่อของผมจ้อง
” องค์ชายจงฟังให้ดี จงมีความสุขให้มาก เพราะเที่ยงคืนนี้พวกแกทั้งสองจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ” จากนั้นเขาเดินออกจากโถงไป ใช่ครับ เรื่องทั้งหมดเป็นเหตุการ์ณก่อนที่ผมกับสป้อคจะโดนพรากจากกัน แต่ยังดีที่ไพร์คร่ายอะไรบางอย่างไว้ปกป้องความทรงจำผมบางส่วนไว้ เขาบอกว่าถ้าผมและเขาได้เจอกันอีกครั้ง คำสาปของอีวิลคิงจะมลายหายไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ปัจจุบัน
ผมกลับมาที่บ้านในเวลาเกือบสี่ทุ่ม เพราะยัยเตี้ยนั้นแท้ๆที่ไม่ตอบคำชวนของโบนส์ ผมเลยต้องไปกับมันแทน ฮึ่ม พรุ่งนี้เจอกันเมื่อผมจะด่าเละเลย เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็เปิดคอมเพื่อเช็คเฟส อ้าว มาร์ลาออนอยู่ เสร็จผมหล่ะ ผมทักแชทเธอ
JK : ยัยเตี้ยยังไม่นอนอีกน่ะ
MMG : ตามมาแขวะถึงเฟสเลยน่ะ _ิ๋ม
๋JK : ก็เธอทำให้ฉันต้องไปดูหนังกับโบนส์ กว่าจะบ้านได้ มันดึกมากรู้ป่ะ
MMG : นายโกธรฉันใช่มั้ย งั้นพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงสเวนเซ่นนาย มาเจอที่หน้าห้างตอนแปดโมง ห้ามสาย
จากนั้นเธอก็ออฟไลน์ แหม่คุยเร็ว ไปเร็วน่ะครับช่างเถอะ อย่างน้อยมาร์ลาก็เลี้ยงสเวนเซ่นฟรีแล้วกัน ผมต้องตื่นเช้า งั้นขอนอนแล้วกัน
______________________________________________
Spock P.O.V
ผมนั่งจ่อหน้าคอม เพราะจะเอารูปลงเครื่อง ผมนั่งลบรูปบางรูปที่ไม่ชัดออก จนมาถึงรูปที่มีจิม ให้ตายสิ ทำไมตอนเขายิ้มมันดูน่ารักอย่างนี้ ผมจ้องรอยยิ้มอยู่นานมาก จนจอห์นมาสะกิดผม จะว่าไปจอห์นก็เป็นเหมือนพี่น้องผม ผมมักจะคอยปรามไม่ให้เขาทำอะไรที่มันไม่ดี จนคนในมหาลัยแซวว่าเป็นพี่น้องกัน แต่มันไม่ใช่ ถึงผมกับจอห์นจะมีอะไรเหมือนกัน ทั้งสีผม ส่วนสูงที่ไล่เลี่ยกัน นิสัยบางอย่าง แต่จอห์นต่างจากผมที่….เขามีเสน่ห์แรงมาก เขามีทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ ตามจีบอยู่ตลอด แต่เขาก็ไม่สน ผมยังเคยแอบคิดว่าเขาเป็นเกย์ แต่ผมคิดผิด เพราะผมเคยแอบดูสมุดวาดรูปเขา เขาวาดผู้หญิงคนหนึ่ง เธอใส่ชุดแบบนายพรานยุคกลาง แต่ยังมีเค้าโครงของเป็นความผู้หญิงอยู่ เขาเคยบอกว่าฝันถึงเธอมาหลายครั้งแล้ว
” เฮ้ย สป็อค แกจะจ้องคอมจนตาจะหลุดจากเบ้าแล้ว ” ผมหันไป ก็พบว่าจอห์นยืนหาวอยู่
” แหม่ที่นายน่ะ นั่งวาดรูปนางในฝันอยู่ถึงตีห้า ” เขาว้ากใส่
” อ๊ากกกกก สป็อคคคคคคคคค ” ผมหัวเราะ
” งั้นมาร์ลาผมขอ ” จอห์นกระโดดมาบีบคอผม แหม่ ผมแค่ลองใจเฉยๆ
” มาร์ลา ฉันจองว้อยยย ” ผมรีบพูด
” ฉันแค่ล้อเล่นจอห์น ” เขาผละออก แล้วพูดสบถ
” ใจหายหมดเลยวุ้ยยย ”
____________________________________________________________
ณ เวลาเช้าของเคิร์ก
ผมวิ่งมารอมาร์ลาที่ห้าง ยะฮู้~~ผมมาถึงก่อนยัยเตี้ยซะอีก มาร์ลาเดินมาหาผม
” แหม่ ไอ้จิม พอบอกว่าเลี้ยง มึงมาไวเลย ” แหม่ ของฟรีหนิ ผมต้องมาเช้าอยู่แล้ว อิๆ
” แต่ร้านมันยังไม่เปิด เราไปร้านหนังสือก่อนป่ะ ” เธอชวน แต่ผมตอบไป
” มาร์ ทำไมไม่ไปดูร้านนั้นอ่า ” ผมชี้ร้านหนึ่งที่อยู่ตรงหัวมุม ผมไม่รุ้หรอกว่าเป็นร้านอะไร แต่อย่างน้อยยังดีว่าไปร้านหนังสือแล้วกัน
” ก็ได้ ” เธอเดินนำ เมื่อเราเข้าไปถึงร้านก็พบว่าในร้านนี้มีของแปลกๆขาย ดูเหมือนว่ามาร์ลายืนจ้องสร้อยเส้นหนึ่ง ผมเลยไปดูส่วนอื่นๆของร้าน สักพักคนขายเข้ามาทักพวกผม เขาพูดเสียงสำเนียงสก็อต
” เชิญดูได้เลย ” ผมเลยดูไปเรื่อย จนไปชนกับคนอื่นเขา
” ขอโทษครับ อ้าว..อาจารย์ไพร์ค ” ที่แท้คนที่ผมไปชนคืออาจารย์ไพร์คนี่เอง
” อ้าว พวกเธอ คุณแม็คกิ๊ฟเวอร์ คุณคงดีขึ้นแล้วสิน่ะ ” เธอยิ้มแหยให้อีกคน แล้วพูดขึ้น
” จิมไปกัน เดี่ยวต้องต่อคิวกันอีก ” ใช่ครับ ผมเกือบลืมเลยว่ามาร์ลานัดผมมาเพื่ออะไร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
” สมน้ำหน้า แย่งตรูกินเยอะเลยน่ะ จิม ” ยัยเตี้ยพูดเย้ยผม เพราะผมแย่งเธอกินหมด ตอนนี้เลยจุก
” ง่า ของฟรีนิ ก็เลยต้องกินให้คุ้มอ่า ” เธอหันมา แล้วยิ้มโฉดให้ผม
” คราวหน้า….เลี้ยงตรูหล่ะ ” เฮร้ยยยยย ผมแทบกระเป๋าแห้งแล้วน้าาาา
________________________________________________
ไพร์คยังคงอยู่ที่ร้านเหมือนเดิม เขามองที่คนขายแล้วยิ้ม
” สก็อตตี้ คืนร่างเดิมเจ้าได้แล้ว ” สก็อตตี้ดีดนิ้ว เขาคืนร่างเดิม
” มาร์ลาโตขึ้นเยอะเลย องค์ชายเคิร์กด้วย ” ไพร์คยิ้มบางแล้วพูดต่อ
” ของหล่ะ ” สก็อตตี้มองหน้าอีกคนอย่างเข้าใจ เขาหายไปที่หลังร้านแล้วยิบห่อบางอย่าง เป็นผ้าคลุมไหล่ขององค์ชายข่าน ไพร์คเปิดห่อดู มันเป็นดาบเงินของมาร์ลาที่ยังคงสภาพดีอยู่ เขาหยิบมาดูช้าๆ
” ดาบยังคงสภาพเดิม ” สก็อตตี้ถาม
” ทำไมมาร์ลาถึงเป็นต้องคนฆ่าอีวิลคิงหล่ะ ท่านพ่อมด ” ไพร์คหันมา แล้วพูด
” เรื่องบางเรื่องข้าก็อธิบายยากน่ะ สก็อตตี้ ”
________________________________________________
อีวิลคิงมองกระจกแล้วถาม
” กระจกวิเศษเอ๋ย…จงบอกข้าเถอะ ใครคือกษัตริย์ที่คู่ควรกับบัลลังค์ของอาณาสตาร์ฟลีท ” กระจกพูด
” จะข้าตอบตามตรง หรืออ้อมหล่ะท่าน ” อีวิลคิงตวาด
” ตอบข้ามาเลยว่าใคร!!? ” กระจกพูด
” เจ้าชายข่านไงท่าน ” เขาจ้องกระจกแล้วตวาด
” ไม่จริง!! ” กระจกพูด
” ถึงท่านจะทรงอำนาจเพียงใด แต่ท่านอย่าลืมคำทำนายสิ…. ” อีวิลคิงเดินไปที่กระจกแล้วพูด
” คำนายนั้นเรอะ ราชันย์ร้ายจะสิ้นชีพด้วยคมดาบของนายพรานสาว ข้าขอบอกเลยว่าไม่มีทาง!! ข้าต้องอยู่ค้ำฟ้า ” สักพักเขาได้ยินเสียงบางอย่าง
” พ่อคะ อาทิตย์หน้าวันเกิดลูกน่ะ ลูกจะจัดที่ไหนดี ” อีวิลคิงยิ้ม
” จริงสิ อาทิตย์หน้าวันราชสมภพธิดาข้านิ งั้นข้าเปลี่ยนแผนแล้วกัน… ” เขาตะโกนตอบ
” จัดที่คฤหาสน์เราแล้วกันน่ะ แคล ” เขานั่งเก้าอี้แล้วยิ้มร้าย
” คืนนั้นจะเป็นจุดจบของสี่คนนั้น ฮ่าๆ ”
TBC.
______________________________________
เอาใจช่วยกันว่าสี่คนนี้จะรอดจากแผนร้ายของอีวิลคิงได้มั้ย
momonoy 