Pairing : John Harrison(SnowPrince!Khan) / HuntsGirls!Marla McGivers
Type:AU Fanfiction
*แฟนฟิคนี้แต่งเพื่อความบังเทิงของเจ้าของบล็อกเท่านนั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องกับภาพยนต์ บุคลจริง เหตุการณ์จริง สถานที่ใดๆทั้งสิ้น
*********************************************
Chapter 9
Khan P.O.V
ผมนอนหลับๆตื่นๆบนเตียงคนไข้พลางคิดว่าผมจะช่วยมาร์ลาออกมายังไง สักพักผมก็ดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนและลุกจากเตียงไป ผมเปิดตู้เสื้อในห้องคนไข้ยังดีเขาเก็บเสื้อผ้าผมไว้ ผมรีบไปเปลี่ยนทันทีแล้วรีบออกจากห้องไปทันที ผมใช้บันไดหนีไฟ สักพักผมได้ยินประกาศเรื่องผมหายไปจากห้องพัก นั้นทำให้ผมเร่งความเร็วมากขี้นจนพ้นไปจากโรงพยาบาลได้(แถมสป็อคกับจิมตามไม่ทันอีกต่างหาก)
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมมาอยู่ในป่า บรรยากาศอึ้มครึ้มทั้งมืดทั้งหนาว ไหนจะต้นไม้แปลกๆอีก สมแล้วที่เป็นป่าของอีวิลคิง ผมเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงปราสาทเก่าของอีวีลคิง สภาพยังดูดีอยู่แต่ทรุดโทรมลงไปหน่อย ผมปีนกำแพงส่วนพระราชวังเข้าไป ตอนนี้ตามทางเดินค่อนข้างเงียบ ผมจึงรีบไปส่วนห้องคุมขังทันที เมื่อผมไปถึงที่นั้นก็พบห้องขังที่ขังมาร์ลาไว้ ผมปรี่ไปจับลูกกรงไว้แล้วเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
” มาร์ลาๆตื่นเถอะนี่ผมเอง “
” ใครอีก ฉันบอกแแล้วอย่ามา..ข่าน! “
เธอลุกจากเตียงไม้มาหาผมทันที มือเรียวบางของเธอลอดผ่านลูกกรงมาจับใบหน้าผมไว้ มือของผมกุมมืออีกคนไว้แน่น
” ฉันนึกว่าจะไม่มีคนมาช่วยแล้ว แต่คุณก็มาช่วยฉัน “
” แป๊บน่ะ ผมขอหากุญแจก่อน “
ผมลุกไปหากุญแจที่จะมาไขห้องแต่แล้วมีอะไรมาจับบ่าผมไว้แล้วเข้ากระแทกกับผนัง ผมร้องลั่นออกมาอย่างเจ็บปวด
” แหม่ๆองค์ชายหิมะลงทุนมาถึงนี้เพื่อมาช่วยพรานสาวเลยทีเดียว “
” อีวิลคิง ปล่อยมาร์ลาไปเถอะ ให้เรื่องเป็นเรื่องระหว่างเราสองคนเถอะ…. “
อีวีลคิงเดินตรงมายังผมที่ยังนอนกองกับพื้น แล้วเขากระซิบอะไรกับทหารทมิฬและก็จากไป จากนั้นคนร่างใหญ่ตรงหน้าก็ตรงมาบีบคอผม ผมพยายามแกะมือออก เขายกร่างผมลอยเหนือพื้น
ฉึก!
เสียงของมีดที่แทงตรงช่วงท้องผมมันดังมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของมาร์ลาที่ดังขึ้น เขาปล่อยร่างผมลงไปกองกับพื้น เลือดค่อยไหลจากบาดแผลมาอย่างช้าๆ
” ข่านนนนนน! “
” ……. “
ผมพลาดท่าเหรอเนี่ย ตาของผมมองไปยังเธอเป็นเชิงว่า ‘ ผมขอโทษ… ‘ จากนั้นโลกของผมก็ดับวูบไปเลย
.
.
.
.
.
” ข่าน ตื่นเถอะ “
.
.
.
.
.
.
.
” ข่าน เจ้ายังอยู่มั้ย “
.
.
.
.
.
.
.
.
.
” ตื่นสิเฮ้ย!!!! “
ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่มาตบไปตามใบหน้าผมไปมา ผมจึงลืมตาขึ้นมา ผมก็รู้เลยว่าอะไรตบหน้าผม มันคือแมวดำตัวหนึ่ง… เดี๋ยว!!เมื่อกี้มันพูดกับผมใช่มั้ย!?! แมวมันพูดได้เรอะ ผมกำลังจะแหกปากแต่มันเอามือมาอุดปากผม
” แหกปากให้พวกทหารทมิฬมันรู้ตัวเรอะ!!! “
” อูอี้ๆ(เอามือออกจากผมน่ะไอ้แมวบ้า!!) “
” โอเคๆปล่อยก็ได้ “
มันค่อยๆเอามือออกจากปากผม แล้วคืนร่างเป็นคนเหมือนเดิม ผมจำได้แล้ว….. เจ้าแมวดำตัวที่มาร์ลาช่วยมันไว้แล้วตั้งชื่อว่าเชอร์ล็อคนิ ไม่ใช่ๆเขาคือคุณเทวดาสก็อตตี้ เอ๋!ผมงงไปหมดแล้ว
” ข้าปลอมแปลงเป็นเจ้าเหมียวมานานแล้ว องค์ชาย และ….ข้าเกลียดชื่อเชอร์ล็อค!!!มันเฉิ่มมาก “
” ครับๆสนใจผมก่อนมั้ยเลือดจะไหล…แอ้ก! “
ผมก็ล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง จนกระทั่งก็รู้สึกตัวอีกทีก็ที่บ้านจิมพร้อมกับแผลที่รักษาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
__________________________________________________________________
Marla P.O.V
ฉันนอนขดตัวบนเตียงไม้แข็งๆ ให้ตายสิเตียงแข็ง_ิบหาย ฉันเริ่มข่มตาหลับ แต่แล้วได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนมาเรียกฉัน
” มาร์ลาๆตื่นเถอะนี่ผมเอง “
” ใครอีก ฉันบอกแแล้วอย่ามา..ข่าน! ”
ฉันลุกจากเตียงไม้มาหาข่านทันที มือฉันของลอดผ่านลูกกรงมาจับใบหน้าเขาไว้ มือของเขากุมมือฉันไว้แน่น
” ฉันนึกว่าจะไม่มีคนมาช่วยแล้ว แต่คุณก็มาช่วยฉัน “
” แป๊บน่ะ ผมขอหากุญแจก่อน “
เขาลุกไปหากุญแจที่จะมาไขห้องแต่แล้วมีอะไรมาจับบ่าอีกคนไว้แล้วเข้ากระแทกกับผนัง นั้นทำให้เขาร้องลั่นออกมาอย่างเจ็บปวด
” แหม่ๆองค์ชายหิมะลงทุนมาถึงนี้เพื่อมาช่วยพรานสาวเลยทีเดียว “
” อีวิลคิง ปล่อยมาร์ลาไปเถอะ ให้เรื่องเป็นเรื่องระหว่างเราสองคนเถอะ…. “
อีวีลคิงเดินตรงมายังข่านที่ยังนอนกองกับพื้น แล้วเขากระซิบอะไรกับทหารทมิฬและก็จากไป จากนั้นคนร่างใหญ่ตรงหน้าก็ตรงมาบีบคอเขาไว้โดยที่เขาออกพยายามแกะมือออก เขายกร่างข่านลอยเหนือพื้น
ฉึก!
เสียงของมีดที่แทงตรงช่วงท้องข่านมันดังมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของฉันที่ดังขึ้น เขาปล่อยร่างข่านลงไปกองกับพื้น เลือดค่อยไหลจากบาดแผลของเขามาอย่างช้าๆ ฉันพยายามเอื้อมมือไปหาเขาแต่มันมีลูกกรงมาขวางไว้ หลังจากนั้นทหารทมิฬก็ลากร่างที่หมดสติของเขาไป
” ข่านนนนนน! “
” ……. “
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉันนอนบนเตียงไม้และสะอื้นในลำคอ และนึกถึงข่านเขาเกือบช่วยฉันได้แล้วแต่เขาโดนทหารทมิฬทำร้ายปางตาย มันเป็นภาพที่ติดตาฉันมากสุดในตอนนี้ ฉันพยายามข่มตาหลับ สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูกรงขังดังขึ้น ฉันจึงเหงยน่ามองและพบแคโรลยืนอยู่ตรงหน้า
” ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากพูดกับฉันเพราะฉันคือลูกของอีวิลคิง แตาฉันไม่ได้ร้ายเหมือนพ่อฉันน่ะ มาร์ ”
ฉันมองหน้าแคโรล ที่จริงตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นคนตรงหน้าด้วยซ้ำแต่อย่างน้อยคนตรงหน้ายังนิสัยดีกว่าอีวิลคิงแล้วกัน แคโรลเห็นว่าฉันสงบลงแล้วจึงพูด
” องค์ชายหิมะของเธอยังไม่ตาย… มีคนมาช่วยไว้ทัน ”
ฉันที่นอนบนเตียยงไม้ลุกพรวดและแทบไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำ ฉันจึงถามอีกที
” จะ…จริงหรอ!? ”
” แคโรล ลูกมาทำอะไรที่ห้องขัง ”
ฉันและแคโรลหันไปก็พบอีวิลคิงยืนอยู่ตรงหน้า เขาดูโมโหมากหลังจากที่ได้ยินลูกสาวเขาพูดว่าข่านยังไม่ตาย ชายสูงวัยเดินปรี่ไปยังฉันที่นอนอยู่บนเตียง เขาจิกหัวเต็มแรงและตบหน้าอีกคนแรงๆ ตอนนี้มีเลือดตรงมุมปาก
” หลังจากที่ข้าได้เลือดเจ้าแล้วนังพราน ข้าจะกรีดเลือดข่าน จะทำให้เขาทรมานจนอ้อนขอความตายจากข้า ”
” คิดว่าทำได้หรอ ไอ้สารเลว! ”
อีวิลคิงเหวี่ยงฉันพื้นแล้วเตะเข้าที่ท้องอย่างแรง ฉันจึงกัดปากข่มความเจ็บปวดไว้ แคโรลเข้ามาห้าม
” พ่อ อย่าเดี๋ยวเธอตาย ”
” จริงสิ ข้าต้องใช้เลือดเธออยู่ ฝากดูนางล่ะ อย่าให้ตาย ”
อีวิลคิงเดินออกจากห้องขัง แคโรลรีบมาดูฉันกองกับพื้น เธอกรอกยาบางใส่ปากฉัน ฉันรู้สึกความเจ็บปวดที่หายไปอย่างรวดเร็ว
” นอนพักซักสองสามชั่วโมง ร่างกายเธอก็จะเหมือนเดิม ขอโทษแทนพ่อฉันด้วยมาร์ ”
” มะ…ไม่เป็นไร… ”
” …แต่… ”
” ขอฉันพักผ่อน….. ”
ฉันลุกจากพื้นเพื่อไปนอนแต่แคโรลเรียกไว้ ฉันจึงหันไป
” เดี๋ยว..! เธอรักองค์ชายข่านใช่ไหม ”
” ใช่… ”
แคโรลยิ้มบางแล้วเดินออกจากห้องขัง โดยทิ้งให้ฉันงงกับคำถาม
” ฉันจะบอกว่าในคืนบรรจบเจ้าชายหิมะของเธอจะมาช่วยแน่ ฉันรับรอง ”
TBC.
momonoy 